ความหมายของโรคไวรัสตับอักเสบบีและซี

โรคไวรัสตับอักเสบ บี หมายถึง โรคที่เกิดจากการติดเชื้อที่ตับซึ่งมีสาเหตุมาจากไวรัสตับอักเสบชนิด บี สามารถติดต่อได้หลายทาง เช่น จากการสัมผัสสารคัดหลั่งของผู้ติดเชื้อทางการมีเพศสัมพันธ์ หรือจากมารดาสู่ทารก ผู้ป่วยที่มีเชื้อไวรัสตับอักเสบ บี ในร่างกาย ส่วนใหญ่มักไม่มีอาการ แต่สามารถแพร่เชื้อสู่ผู้อื่นได้ ผลการตรวจเลือดพบค่าการทำงานของตับอยู่ในเกณฑ์ปกติหรือผิดปกติก็ได้

โรคไวรัสตับอักเสบ ซี หมายถึง โรคที่เกิดจากการติดเชื้อไวรัสชนิดซี สามารถติดต่อได้จากการมีเพศสัมพันธ์ เลือด และการถ่ายทอดเชื้อจากแม่สู่ลูก ผู้ที่ได้รับเชื้อส่วนใหญ่มักไม่มีอาการ จะเริ่มมีอาการเมื่อโรคดำเนินไปมากแล้ว อาการที่พบบ่อย ได้แก่ อ่อนเพลีย ปัสสาวะสีเข้ม ตัวเหลือง ตาเหลือง ขาบวม ท้องบวม เป็นต้น ซึ่งผู้ป่วยจะสามารถรู้ได้ด้วยการตรวจเลือดหาการติดเชื้อ หากผู้ป่วยไม่ได้รับการรักษา จะพัฒนาเป็นโรคตับอักเสบเรื้อรัง ตับแข็ง มะเร็งตับ และอาจเสียชีวิตได้ในที่สุด

อาการของโรคไวรัสตับอักเสบบีและซี

อาการของโรคไวรัสตับอักเสบ บี มี 2 ระยะ

1. ระยะเฉียบพลัน

ผู้ป่วยจะเริ่มมีอาการภายใน 2-5 เดือน หลังติดเชื้อ ดังนี้

อาการไข้ ตัวเหลือง ตาเหลือง ปวดท้องใต้ชายโครงขวา คลื่นไส้ อาเจียน เบื่ออาหาร อ่อนเพลีย
ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการรุนแรง เกิดจากการที่เซลล์ตับถูกทำลายเป็นจำนวนมาก ในกรณีนี้อาจทำให้เกิดภาวะตับวายได้
ตับอักเสบระยะเฉียบพลันจะดีขึ้นใน 1-4 สัปดาห์ หากร่างกายไม่สามารถกำจัดเชื้อออกจากร่างกายได้หมด จะกลายเป็นผู้ติดเชื้อไวรัสตับอักเสบ บี เรื้อรัง

2. ระยะเรื้อรัง

ผู้ป่วยส่วนใหญ่มักไม่มีอาการ แต่สามารถแพร่เชื้อสู่ผู้อื่นได้ ผลการตรวจเลือดพบค่าการทำงานของตับอาจอยู่ในเกณฑ์ปกติหรือผิดปกติก็ได้
ผู้ป่วยไวรัสตับอักเสบ บี เรื้อรัง อาจเกิดภาวะตับอักเสบเฉียบพลันแทรกซ้อนได้เป็นระยะ ๆ หากไม่ได้รับการรักษา และอาจกลายเป็นโรคตับแข็ง หรือมะเร็งตับ แล้วเสียชีวิตในที่สุด

อาการของโรคไวรัสตับอักเสบ ซี มี 2 ระยะ

1) ระยะเฉียบพลัน

มักไม่แสดงอาการ แต่หากมีอาการแสดง อาจมีอาการดังนี้